Somatic Healing® – terapia systemowo

Terapia uzdrawiania somatycznego (Somatic Healing®) różni sie od tradycyjnej psychoterapii (polegającej na rozmowie), między innymi tym, że w jej procesie korzystamy z technik pracy z ciałem w celu szybszego uwolnienia blokad emocjonalnych, stresu, urazów, traum i lęków psychicznych.
Wielu klientów, którzy mają juz za soba tradycyjne formy terapii oparte na rozmowie dochodzi do wniosku, że rozumieją już wiele na poziomie poznawczym, ale i tak pozostaja w poczuciu, że gdzieś utkneli. Stare schematy odczuwania i postepowania, stare niechciane już emocje, lęki i stany depresyjne wciąż nie odchodzą.
Dzieje się tak dlatego, że zapis przeszłych trudnych i stresujących zdarzeń z życia klienta nie został usunięty z poziomu ciała. Głowa “juz wiele wie”, ale ciało pozostało “w starym”. A przecież nasze traumy zapisuja sie równolegle w tym samym czasie i w umysle, i w ciele w postaci napięć.
Uwzględnienie więc emocji zapisanych w postaci napięć w ciele pozwala dotrzeć do tych blokad i je uwolnić… Psychoterapia somatyczna jest holistycznym podejściem terapeutycznym i włącza umysł, ciało, i emocje osoby w proces zdrowienia oraz integruje je.

Historia terapii somatycznych przeżyć

Dr Peter A Levine wprowadził terapię somatyczną, aby pomóc ludziom radzić sobie z traumatycznymi doświadczeniami i innymi zaburzeniami stresu. Badał instynkt przetrwania zwierząt na wolności i obserwował ich niesamowitą energię, by pokonywać straszne sytuacje poprzez ruchy ciała. Na przykład zwierzę może otrząsnąć się ze zdenerwowania po ataku drapieżnika. Terapia somatyczna opiera się na tej samej zasadzie, w której ludzie muszą „otrząsnąć się” z części energii przetrwania, aby przezwyciężyć bolesny incydent. W terapii somatycznej korzystamy więc z technik pozwalających na uwolnienie zapisanych w naszym ciele i umysle obciążających nas przykrych wydarzeń z przeszłości.

Poniżej kilka przykładów traumatycznego doświadczenia:

Utrata bliskiej osoby
Śmiertelny wypadek
Złamanie serca
Nadużycia w dzieciństwie
Stres w pracy
Zastraszanie
Incydenty z użyciem przemocy
Uraz medyczny
Strata z powodu katastrofy

Jak działa terapia somatyczna?

Ludzie odkrywają, że terapia somatyczna pomaga im uwolnić emocje związane z cierpieniem lub traumą w sytuacjach stresowych. Terapia doświadczeń somatycznych składa się z 3 kluczowych faz: orientacji, obserwacji i miareczkowania, aby pomóc pacjentom radzić sobie ze stresem lub traumą.

Terapia Somatyczna jest stosowana w leczeniu 2 rodzajów urazów:

Trauma szoku – Somatic Experiencing służy do leczenia urazów szokowych. Jest to rodzaj urazu, w którym pojedyncze zagrażające życiu doświadczenie lub traumatyczny epizod spowodował silny szok, strach, bezradność lub przerażenie (np. przerażający wypadek, napaść lub klęska żywiołowa).

Trauma rozwojowa – Doświadczanie somatyczne jest stosowane w leczeniu traumy rozwojowej. Jest to rodzaj traumy, który jest wynikiem urazów psychicznych poniesionych przez jednostkę w wyniku stresujących doświadczeń z dzieciństwa, którym towarzyszy zaniedbanie ze strony głównego opiekuna. Powoduje to rany emocjonalne, które mogą trwać nawet w wieku dorosłym.

Podczas terapii skorzystasz z następujących metod terapeutycznych:

Praca z ciałem – szybsze uwalnianie napięć psychicznych, lęków, stresu i zapisanych w ciele traum poprzez dotarcie do ich źródeł za pomocą metod pracy z ciałem. Techniki te pozwalają szybciej dotrzeć do podświadomości i uwolnić z niej niekorzystnie wpływające na nas wzorce, przekonania oraz przeżyte obciążające doświadczenia (przeżyte przez nas samych lub pracujące w tle historii rodzinnych).
Praca z emocjami – różne techni. Najlepsze efekty daje łączenie metod pracy z ciałem i z emocjami.
Elementy metody Ustawień Systemowych – odnalezienie, wskazanie i uwolnienie ograniczających nasz rozwój wzorców rodzinnych.
Hipnoza – ciekawe efekty w pracy z nerwicami, stanami depresyjnymi, w walce z nadwagą i uzależnieniami. Średniej głębokości hipnoza jest niczym innym jak tylko pogłębionym stanem relaksacji. Terapia prowadzona z zastosowaniem hipnozy pomaga szybciej uwolnić trudne emocje i przyświesza powrót do równowagi emocjonalnej.
Elementy metody Kodu Emocji – dzięki zastosowaniu technik Kodu Emocji szybciej uwolnimy niechciany bagaż emocjonalny. Zadziwiająco skuteczna metoda, od niedawna wkraczająca do gabinetów terapeutycznych.

Trauma to stan emocjonalny, który może wystąpić po przeżyciu lub obserwacji wydarzeń traumatycznych, które wywołały silne uczucia strachu, bezradności lub grozy. Nieprzepracowana trauma najczęściej pozostaje z nami do końca życia.

Osoba przeżywająca traumę może odczuwać wiele różnych emocji i fizycznych reakcji, które mogą być trudne do zrozumienia i kontrolowania. Trauma to zazwyczaj skutek doświadczenia ekstremalnego stresu lub przemocy, której osoba nie była w stanie lub nie miała możliwości przetworzenia w zdrowy sposób.

Mechanizm powstawania traumy oraz jej objawy mogą być różne w zależności od osoby i konkretnego doświadczenia, ale istnieją pewne ogólne aspekty, które można omówić:

Mechanizm powstawania traumy:

Wydarzenie traumatyczne: Trauma często wynika z przeżycia lub obserwacji wydarzeń, które są ekstremalnie niebezpieczne, przerażające lub wstrząsające. Mogą to być wypadki samochodowe, przemoc, wojna, przestępstwa, katastrofy naturalne, przemoc domowa lub inny rodzaj przemocy.
Przesunięcie w percepcji: W chwili traumy mózg może reagować na zagrożenie przez wydzielanie stresowych hormonów, takich jak kortyzol. To może prowadzić do zwiększenia napięcia mięśni, przyspieszonego bicia serca i wzrostu czujności, aby zwiększyć szanse na przeżycie.
Bezradność: Jeśli osoba jest bezsilna wobec wydarzenia lub nie ma kontroli nad sytuacją, może to nasilać traumatyczne doświadczenie.

Objawy traumy: Objawy traumy mogą być różne i występować zarówno w krótkim, jak i długim okresie po traumatycznym wydarzeniu. Mogą obejmować:

Przypomnienia i nawroty: Osoba może doświadczać powtarzających się myśli, koszmarów sennych lub nawrotów związanych z traumatycznym wydarzeniem.
Hiperaktywność: To może objawiać się nadmiernym napięciem mięśni, łatwym podrażnieniem, trudnościami w koncentracji, nadmiernym czujnością i reakcjami na dźwięki, które przypominają wydarzenie traumatyczne.
Unikanie: Osoba może unikać miejsc, sytuacji lub ludzi, które przypominają jej o traumatycznym wydarzeniu. Może również unikać rozmów na ten temat.
Zmiany nastroju i emocji: Trauma może prowadzić do objawów depresji, lęku, poczucia winy, wściekłości i uczucia pustki.
Zaburzenia snu i apetytu: Osoba może mieć trudności z zasypianiem, budzić się często w nocy lub cierpieć na koszmary senne. Może też stale cierpie na bezsenność. Może również zmienić się jej apetyt, prowadząc do nadmiernego jedzenia lub utraty apetytu.
Zwiększone ryzyko uzależnień: Trauma może zwiększyć ryzyko uzależnień od substancji, takich jak alkohol lub narkotyki, jako próby radzenia sobie z emocjonalnym bólem.
Problemy z relacjami: Osoba traumatycznie doświadczająca może mieć trudności z nawiązywaniem i utrzymywaniem zdrowych relacji z innymi ludźmi.
Lęk: Osoba może być stale napięta i przestraszona, odczuwać nadmierny lęk lub stać się nadmiernie czujna na potencjalne zagrożenia.
Wstrząs emocjonalny: Traumatyczne wydarzenia mogą prowadzić do intensywnych reakcji emocjonalnych, takich jak płacz, gniew, smutek lub uczucie beznadziejności.
Hiperalertyzm: Zwiększona czujność i nadmierne reagowanie na bodźce zewnętrzne mogą być częścią reakcji na traumę. Osoba może być bardzo pobudzona, trudno jest jej się zrelaksować.
Zmiany w nastroju i zachowaniu: Trauma może prowadzić do zmian w nastroju, jak również w zachowaniu, takich jak nadmierne spożywanie alkoholu lub narkotyków, zaniedbywanie obowiązków czy izolowanie się społecznie.
Problemy z koncentracją: Trauma może wpływać na zdolność do koncentracji, co może prowadzić do trudności w wykonywaniu codziennych zadań.

Ból psychogenny jest rodzajem bólu, który nie ma oczywistej przyczyny fizycznej ani neurologicznej. W przeciwnieństwie do bólu somatycznego, który jest spowodowany uszkodzeniem tkanek lub narządów, ból psychogenny wynika z czynników psychologicznych i emocjonalnych. Najczęściej są to zamrożone w ciele, zatrzymane i niewyrażone emocje. Poniżej wyjaśniam pochodzenie i rodzaje bólu psychogennego:

Pochodzenie bólu psychogennego:

Czynniki psychologiczne: Ból psychogenny często związany jest z czynnikami psychologicznymi, takimi jak stres, lęki, depresja, traumy lub zaburzenia psychiczne. Osoby, które doświadczają silnych emocji lub mają trudności w radzeniu sobie z emocjami, mogą odczuwać ból psychogenny.
Somatyzacja: Jest to proces, w którym osoba doświadcza fizycznych objawów, takich jak ból, bez widocznej przyczyny fizycznej. Te objawy mogą być wynikiem nieświadomych mechanizmów obronnych psychiki i mogą prowadzić do wystąpienia bólu psychogennego.
Zaburzenia somatyzacyjne: Niektóre osoby cierpią na zaburzenia somatyzacyjne, które objawiają się wieloma fizycznymi dolegliwościami, ale nie można znaleźć fizycznej przyczyny. Ból w takich przypadkach może być uważany za psychogenny.

Rodzaje bólu psychogennego:

Ból psychogenny związany z depresją: Osoby z depresją mogą odczuwać ból ciała bez widocznej przyczyny. Depresja może wpływać na odczuwanie bólu poprzez zaburzenia neurochemiczne i emocjonalne.
Ból psychogenny związany z lękiem: Lęk może wywoływać napięcie mięśni i prowadzić do fizycznych dolegliwości, które mogą być interpretowane jako ból. Lęk może również nasilać istniejący ból.
Zespół somatyzacyjny: Osoby z tym zespołem doświadczają wielu różnych objawów fizycznych, które nie są związane z konkretną przyczyną medyczną. Ból jest często jednym z tych objawów.
Ból psychogenny związany z traumą: Osoby, które doświadczyły traumatycznych wydarzeń, takich jak wypadki samochodowe lub przemoc, mogą odczuwać ból psychogenny jako skutek tych traum.
Zespół napięcia mięśniowego: Napięcie mięśniowe spowodowane stresem i napięciem emocjonalnym może prowadzić do bólu głowy, szyi, ramion i innych obszarów ciała.

Ważne jest zrozumienie, że ból psychogenny nie jest wytworem wyobraźni ani miałkim doznaniem. Osoby cierpiące na ten rodzaj bólu potrzebują wsparcia psychologicznego i leczenia, które mogą obejmować terapię psychologiczną, terapie relaksacyjne oraz ewentualnie leki przeciwbólowe, jeśli ból jest znaczący. Istotne jest również wykluczenie przyczyn medycznych bólu przez specjalistów medycznych, aby upewnić się, że nie istnieje inna podstawowa przyczyna.

Napięcie psychogenne, znane również jako napięcie psychiczne lub napięcie nerwicowe, jest terminem używanym w kontekście psychologii i psychiatrii do opisania stanu emocjonalnego lub psychicznego napięcia, które ma swoje źródło głównie w stresie, lęku, emocjach i czynnikach psychologicznych. Jest to rodzaj napięcia, które jest wynikiem napięcia psychicznego, a nie fizycznego lub neurologicznego.

Napięcie psychogenne może prowadzić do różnych objawów fizycznych, takich jak bóle głowy, bóle mięśni, drżenie, problemy ze snem, nudności czy zaburzenia trawienne. Te objawy często nie mają wyraźnej przyczyny organicznej i są bardziej związane z reakcjami organizmu na stres lub emocjonalne obciążenia.

Napięcie psychogenne jest zwykle wynikiem różnych czynników, takich jak długotrwały stres, traumy, konflikty emocjonalne, lęki czy depresja. W miarę jak osoba doświadcza tych czynników, może pojawić się napięcie psychiczne, które może zakłócać jej codzienne funkcjonowanie.